ครั้งหนึ่งในชีวิต…

เฮอๆในที่สุดก็ถึงเวลาของการสัมนาอย่างจิงจังซะทีนะ แต่ยังไง๊ยังไงชั้นก้อยังม่ะมีอารมทำอยู่ดีทำไมมันถึงได้ขี้เกียจอย่างงี้ฟ่ะ อาทิดนี้ไม่ได้กลับบ้านเรยเพราะจะได้มีเวลาทำสัมนาอย่างเต็มที่ ขี้เกียจไปแย่งคอมกะคุณน้องที่บ้าน และอีกอย่างถ้ามาจากบ้านละก็กรูคงมาไม่ทันสัมนาแน่นอน ไม่รุเปงงายเดี๋ยวนี้ใช้เวลาเดินทางกลับบ้านตั้ง3ชม. เฮอรึว่าชั้นไปหลงทางตรงไหนรึเป่าว่ะเนี่ย???

วันศุกร์นี่ก้อไม่มีไรให้ดูเล้ย เรยมานั่งเล่นเน็ตดีก่า จึงมีโอกาสแอบอ่านสเปสเก่าๆของเพื่อนๆอ่ะนะ เท่าที่ได้เปิดเข้าไปอ่ะรุสึกว่าแม่งมีแต่blogเศร้าๆทั้งนั้นเรย ตอนนี้ชีวิตชั้นเรยรุสึกหดหู่ไปเรยเนี่ย รุสึกเหมือนตอนนี้โรคเปลี่ยวกะลังระบาดหนัก (โรคนี้ถือเป็นโรคระบาดที่รุณแรงมาก ติดต่อกันได้ง่ายยิ่งกว่าเชื้อH5N1เป็นโรคที่ยังหาสาเหตุที่แน่ชัดไม่ได้ เพียงแค่มีเพลงเศร้าๆ บรรยากาศเงียบๆ อยู่เพียงลำพังคนเดียวในสภาวะฝนตกข้างหน้าต่าง เท่านี้ก็ทำให้โรคระบาดไปได้ไกลหลายพันไมล์เรยทีเดียว) แอบอ่านblogส้ม-แม็ก-หนุ่ม-นุช กะว่าจะเมนท์ให้แต่ม่ะรุจะเมนท์ตงไหนดี เยอะไปหมด เรยไม่ได้เมนท์ไรเรย แระอีกอย่างไอ้ที่ชั้นอ่านหน่ะมันผ่านมานานจนเค้าเลิกเศร้ากันแล้วด้วยเรยไม่รุจาเมนท์ทำมายเนอะ…กะว่าจะไปแอบอ่านสเปสของทู๊กคนที่สามารถลิงค์ไปได้อ่ะนะ แต่กลัวจะเศร้ามากไปกว่านี้เรยพอแค่นี้ดีก่า เด๋วกรูจะเปลี่ยวตายคาหอไปซะก่อน…

เออๆ!!!ลืมเล่าว่าวันพุธได้มีโอกาสเข้าพบอธิการด้วยอ่ะไปกะแม็ค2คน(ไอ้เจ้าปิกะไอ้เจ้าสามเนี่ยดั้นแต่งตัวม่ะดีมาอีก เรยได้เข้าไป2คนกะแม็คอ่ะ) โหย!!!!กรูยังไม่ได้ทำใจเรยนะเนี่ยแค่จะไปนัดเวลาเฉยๆเอง ตอนนั้นเค้าก้อดันว่างอยู่ซะงั้นอ่ะ กะว่าจะไปติดต่อกะเลขาท่านเฉยๆจะให้อ.นวลไปคุย โอ้ว…ปรากฎว่าพี่น้องคับมีลุงคนนึงเดินออกมาเรยนิถามว่ามาพบใคร ฮั้นก้อไม่รุจาตอบไงเพราะม่ะรุจักหน้าตาอธิการนิ แต่คล้ายๆกับว่าตาลุงคนนี้ชั้นเคยเหงในทีวี-ในรูปอ่ะนะ ช้านเรยตอบไปว่ามาพบ"อธิการค่ะ" แม็คเรยช่วยกันตอบว่า"มาพบท่านครับ" แล้วเค้าก้อเรยบอกว่า "มาพบผม? งั้นเข้ามาก่อน" โอ้ว!!!ช้านออกแนวเหวอๆเรยนิ เอาเรยเหรอว่ะเนี่ย แล้วตาลุงนี่คืออธิการเหรอ เฮือก!!!เรยได้ไปคุยเรื่องที่นอนงานโคโลนี ก็คุยๆไปแบบเกร็งๆทั้งคู่เรย แต่เค้าก้อใจดีอยู่นิถามๆเรื่องรายละเอียดนิดหน่อย อิ2คนนี่เรยโม้ๆไปว่ามีคนมาสัก1000คนอ่ะนะ ไม่มีที่นอนเรย จะให้ไปนอนวัดปลูกแระน้า อาไรประมานนั้น ท่านเรยอืมๆออๆไป แล้วก็ให้เลขาโทรถามรองอธิการเรื่องหอในที่สร้างใหม่ว่าเสดทันไม๊ แล้วเรยส่งเด็ก2คนนี่ไปหารองอธิการ โอ้ว…ชีวิตยังไม่จบสิ้น พอจะลุกออกไปหาท่านรอง คุณอธิการก้อถามว่ารู้จักห้องท่านรองป่ะ เออ!!!จิงด้วยกรุไม่รุนิหว่า ท่านเรยพาเดินไปซะงั้นอะ แหมใจดีจิงๆ พอไปเจ๊อะกะรองอธิการก้อคุยๆกันไปเรยได้ความว่า ถ้าหอในที่สร้างใหม่เสดทันก็จะให้อยู่หอใน กรี๊ดๆเรยอ่ะดีโคตร มีแอร์ทุกห้องด้วยอ่ะสบายสุด แต่!!!ท่านก็บอกว่าจิงๆมันต้องเสดตั้งกะมีนาแล้วนะแต่นี่เดือนสิงหาแล้วยังไม่เสดเรยยังไงก็หาที่สำรองไว้ด้วยเรย อ้าว!!!ท่านค่ะอย่าหลอกให้หนูดีใจเล่นสิค้า เค้าเรยให้มาตามเรื่องอีกทีตอนปลายเดือนกันยา แต่ถ้าเสดทันก็จะให้อยู่เรยจิงๆ แต่มีข้อแม้ว่าต้องรับผิดชอบค่าไฟเอง(ก้อแอร์นิ)กะค่าของเสียหายต้องดูแลดีๆเพราะงานนี้ก้อเปิดซิงหอในใหม่เรย(แหมๆอิพวกนี้บุญนะเนี่ยที่ได้อ่ะ) อิชั้นก้อออกแนวดีใจสุดฤทธิ์ รับใหญ่เรยหนูดูแลเองค้าไม่ต้องห่วง พอคุยเสดกลับมาขยายข่าวต่อ ณ ห้องไวรัส เรียนเสดปุ๊บอิพวกนี้รีบไปดูหอในกันเรย ไปถามคนก่อสร้างว่าเสดทันไม๊(อิพวกนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นเรยนิ…555+) เค้าก็บอกว่าทัน แหมๆถ้าไม่ทันอิฟ้าจาไปช่วยทาสี-ต่อสายไฟซะแร้ว555+ ตอนนี้เรยรุสึกว่ารักท่านรองค้าาาาาา…

เพิ่งรุว่าคราวนี้บ่นยาวนิ…อิอิ