ชีวิตหลังสอบ

โหย…รุสึกเหมือนสอบเสดแว้วมาหลายวันล่ะแต่จิงๆอ่ะเหลือเอนไซม์อีกตัว เหอๆ แม่ก็เรยงงๆว่าเอ๊ะตกลงลูกช้านมันสอบเสดยังเนี่ย เง้อแม่นึกว่าโกหกง่ะ ฮือๆเศร้าใจ ช่างเตอะแม่คงรุอ่ะว่าลูกคนนี้มันไม่ค่อยเต็ม ฮาๆ

สอบเสดวันพฤหัสก็กลับมานอนซะเหมือนไม่เคยนอนมาก่อนเรย ย้อมใจให้กับคุณสมชาย ทำได้2ข้อเองง่ะ ช่างมานแร้วผ่านไปแระ พอตื่นมาก็ทุ่มครึ่งแระรุสึกว่างอย่างแรงเรย ดูกลิ่นแก้วฯจบก็เรยไปหาไรกินซะหน่อย พอเดินออกมาก็รุสึกว่าเอ๊ะทำไมมันเปลี่ยวจิตงี้อ่ะ โทหาครายดีว้า…ติ๊ด..ติ๊ด..ม่ายติด ม่ายมีครายรับสายอ่ะ โอ้วความเปลี่ยวเพิ่มขึ้นอีก1ระดับ …เรยคิดว่าช่างมันเหอะ ก็เรยเดินไปเรื่อยๆเจอเพื่อนในซ.จินดาเดินมากะแฟนซะงั้น จับมือกันข้ามถนนด้วยอ่ะ โห!!!!(ความเปลี่ยวเพิ่มขึ้น4ระดับ) คือว่าดิชั้นเปงโรคภูมิแพ้อ่ะนะ(แพ้คนจับมือกันข้ามถนนTT_TT) เรยเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ไปเจอะกะร้านvdoใหม่ข้างรพ.ลาดกระบังแผ่นละ20เองโปรฯเยอะด้วย คนก็แยะดี เฮอๆ วันหลังว่างๆจะมาสมัครสมาชิกน้า อืมแล้วก้อเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ถ้าคุณจิ๊อยู่คงชวนกันไปซีคอนแล้วแหละ…สุดท้ายก็เรยต้องเดินกลับไปหาไรกินที่จินดามณีตามเดิม เรยไปซื้อเต้าหู้ทอดจากพี่เต้าหู้มา อร่อยจังเย้ย…

วันศุกร์ก็ไปทำโปรเจคต่ออาจารย์อารีก็ใจดีสุดอ่ะ อ.ไม่เข้ามามีไรส่งทางเมลล์แล้วปรินท์มาให้จารย์ตอนเช้าวันที่1เด๋วจารย์ไปลาสลายเซ็นต์อ.คนอื่นให้ แล้วคงจะส่งให้ด้วยมั้ง โหโปรเจคชั้นมีแม่ดีขนาดนี้เรยนะเนี่ย(รุสึกตกใจเล็กน้อย) เรยกลับรถไฟกะจิ๊บ(โรงงาน) เจอคุณลุงจอมโม้อ่ะกะลังเมาท์กะคุณลุงคุณป้าที่บังเอิญเจอกันบนรถ เค้าบอกว่าเค้ามีที่เปงร้อยไร่มั้งอยู่พิษณุโลกเค้าทำบุญรับอุปการะเด็กมากมายเรย ถึงแม้ว่าเค้าจะพิการขาขาดข้างนึงนะ(เรยแอบมองกะจิ๊บว่าจิงป่ะ แต่ก้อมองม่ะเหงอ่ะ) ซักพักคุณป้าเรยบอกว่าทำไมไม่ไปช่วยเด็กที่ลำบากที่ออกข่าวในทีวีอ่ะ คุณลุงเค้าจอมโม้เรยบอกว่า เค้าจะดูได้ไงอ่ะ เค้าตาบอด แล้วเค้าก็หูหนวก เง้อ!!! หูหนวกอ่ะพอจะเข้าใจนะเพราะเหงเครื่องช่วยฟัง แต่ตาบอดเนี่ย โห!!!ม่ายน่าเชื่อก็แกอ่านได้นิว่าตอนนี้ถึงสถานีอะไรแล้วอ่ะ ก็เรยขำขำกันไปกะจิ๊บกะผู้โดยสารอื่นๆที่นั่งใกล้ๆ(แต่ไม่นั่งใกล็ก็ได้ยินเพราะคุณลุงจอมโม้แกพูดดังอ่ะ ฮาฮา) นั่งไปเรื่อยๆก็ได้ยินว่าคุณป้าแกจดที่อยู่ของคุณลุงจอมโม้อ่ะเอาไว้ไปเที่ยวบ้าน เงอะ!!!คุณป้านิร้ายจิงๆ จะไปเที่ยวรึไปจับผิดกัตอนแรนแน่เน้อ..แต่ก็ดีเนอะคุณลุงจอมโม้แกก็ไม่เอาความบกพร่องของตัวเองมาสร้างภาระให้คนอื่น กลับมาทำให้คนอื่นหัวเราะอีกก้อดีเนอะ…ทีนี้พอมาถึงบ้าน ดึกๆก้อนั่งเล่มmม่ะมีครายอยู่อ่ะ ตอนแรกนึกว่าม่ะอยากคุยด้วยก้อเรยเสียใจๆเรยขึ้นไปนอนตอนตี1แระก้อนอนม่ะหลับอ่ะจนตี3โอ้วแย่แว้วต้องตื่นตี5ด้วยอ่ะไปงานแต่งพี่ญาติๆกัน เรยฟัง FAT มันก็เปิดเพลง"เพื่อเธอ"อ่ะโหยยิ่งเศร้าหนักเรยรุสึกว่าเอ๊ะยังไงเนี่ยชั้นอกหักรึไงว้า เรยไปอ่ายหนังสือเล่นๆถึงจะหลับได้ อืมตอนไปงานแต่งอ่ะ พองานเลิกเหงขนมงานแต่งอ่ะน่ากินดี เรยบอกแม่ขอว่ากินนะมันเปงถั่วเคลือบน้ำตาลสีๆอ่ะ เรยฉกมาอมไว้ พอเค้าปากปุ๊บ!!! ป้าก้อบอกว่า"ขนมงานแต่งอ่ะเค้าห้ามกินนะเดี๋ยวจะไม่ได้แต่งงาน" โหย!!!!!!!!!…..ด้วยความตกใจคายทิ้งแทบไม่ทันแหนะ แหมๆคุณป้าอ่ะบอกช้าไปนิดส์นะ เฮอๆ แต่ป้าก็ปลอบใจว่า"ความเชื่อโบราณเค้า สมัยนี้ไม่มีแล้ว แม่เราก็กินยังได้แต่งเรย" โอว!!!!…มันพลาดไปแล้วหล่ะ มิน่าป่านนี้ชั้นถึงยังไม่มีครายมาจูงมือข้ามถนน(TT_TT) พอกลับบ้านก็เรยไปเมาท์กะอ้อยเรื่องโปรเจคเรยเล่าให้มันฟังมันก็หัวเราะเยาะช้านอ่ะ นางมารจิงๆเรยต้องเหงใจสิเฟ้ย แระก็เรยกลับมาเล่นmอีกครั้งกะว่าสุดท้ายแระ ม่ะอยากเล่นแระชีวิตมันเศร้า ก็เรยรุความจิงว่าอ่อคุยม่ายด้ายมันมีเรื่องติดขัดนิดหน่อยอ่ะ ทีนี้เรยหน้าบานไปเรย(ก๊องจิงๆ) ดังนั้นจึงได้เล่นmต่อไป อิอิ…..